ارتباط بین آزمایش گاز خون شریانی و حجم سنجی سی تی در بیماران مبتلا به SARS-CoV-2 در بخش اورژانس
نکات برجسته: • ارزیابی سریع شدت بیماران SARS-CoV-2 در بخش اورژانس دشوار است. • تست ABG ابزاری سریع و آسان است که می تواند به شناسایی بیماران شدیدتر کمک کند. • سی تی را نمی توان در همه بیماران مشکوک به عفونت SARS-CoV-2 که در بخش اورژانس بستری شده اند استفاده کرد. • حجم CT با مقادیر شدت گزارش شده توسط تست ABG همبستگی خوبی دارد.
به نظر می رسد میزان التهاب ریوی ناشی از عفونت SARS-CoV-2 به خوبی با پیش بینی وضعیت بیمار همبستگی دارد ولی با شدت علائم بالینی ارائه شده در ارزیابی اولیه در بخش اورژانس همبستگی ندارد.
از نظر بالینی، درصد قابل توجهی از بیماران با علائم خفیف در بدو ورود به بخش اورژانس ممکن است در ساعات اولیه دچار سندرم دیسترس تنفسی حاد شوند. بنابراین، ابزاری برای شناسایی سریع میزان التهاب ضروری هستند. به نظر می رسد سی تی قفسه سینه موثرترین ابزار تشخیصی برای COVID-19 ، ذات الریه، و مورفولوژی ضایعات ریوی باشد که بخوبی میزان شدت التهاب را نشان می دهد. با این حال، استفاده گسترده از CT در بیماران منجر به افزایش خطر قرار گرفتن در معرض اشعه رادیولوژیک و نیز ،احتمالا گزارش بالایی از اسکنهای تشخیص منفی می شود.اخیراً، شانگ و همکاران ، این موضوع را مطرح کرده اند که جواب آزمایش گاز خون شریانی (ABG) ممکن است با مشخصات مورفولوژیکی و درصد درگیری ریه همبستگی خوبی داشته باشد .اگر این شواهد اولیه تأیید شود، ABGکه یک ابزار سریع، ارزان و پرکاربرداست ممکن است به یک ابزار مهم برای تشخیص مقدماتی و ارزیابی بیماران مبتلا به عفونت SARS-CoV-2 در بخش اورژانس شود.
این مطالعه اولیه برای بررسی اینکه آیا ABG بیمار مبتلا به SARS-CoV-2 هنگام ورود به بخش اورژانس با میزان التهاب ریوی آن ارتباط دارد طراحی شده است.
از 20 مارس 2020 تا 10 آوریل 2020، در بخش اورژانس بیمارستان Merano (ایتالیا)، برای همه بیماران ورودی بخش اورژانس که مشکوک به SARS-CoV-2 بودند دو تست ABG و CT قفسه سینه انجام شد و فقط بیمارانی که آزمایش PCR آنها توسط واکنش زنجیره ای پلیمراز برای SARS-CoV-2 مثبت بود،مورد ارزیابی قرار گرفتند.
مقایسه ای میان جواب تست ABG بیماران مورد مطالعه حجم درگیری ریه انجام شد ( این محاسبه بصورت درصد از حجم کل ریه با استفاده از نرم افزار Pulmo3DSiemens Healthineers، Erlangen انجام گرفت.) و با میزان مرگ و میر در 28 روز اول بستری مقایسه شد.
از هفتاد و نه بیمار مبتلا SARS-CoV-2 بصورت متوالی تست CT و ABG در طول دوره مطالعه انجام شد.
میانگین سنی بیماران 68 سال (محدوده 61 تا 78) و اکثریت (69.6 درصد) مرد بودند.
میانگین درصد گسترش فرآیند التهابی ریوی 14.3٪ بود.
9 بیمار (11.4٪) در عرض 28 روز از ارزیابی جان باختند.
در بین پارامترهای ABG برای PaO2 , PCO2و SpO2درصد گسترش فرآیند التهابی ریوی در عکسهای CT همبستگی معکوس داشت. ،در حالی که pH یک همبستگی مستقیم داشت.
PaO2 - r = -0.451) p<0.001)
PCO2 (r = -0.294- p=0.009)
SPO2 - r = -0. 444) p<0.001)
pH (r = 0.228، p=0.044)
بیمارانی که در 28 روز فوت کرده بودند مقادیر کاهش یافته PaO2:FiO2 را نشان دادند (215 در مقابل 314،
P=0.005)، PCO2 (26.6 در مقابل 31.5، p=0.049) و SpO2 (82.7 در مقابل 92.3، 0.003=p)
مدل اسپلاین مکعبی رگرسیون نشان داد که مقادیر کاهش یافته PaO2 با درصد بالاتری از درگیری ریه ارتباط دارد همانطور که درعکسهای CT قابل تشخیص می باشد.
داده های اولیه از این مطالعه نشان می دهد که مقادیر ABG گرفته شده از بیماران ورودی بخش اورژانس با تست مثبت SARS-CoV-2 با وسعت فرآیند التهابی ریوی مرتبط باشد و می تواند نشانه ای از وخامت حال بیمار نشان دهد(شکل 1).
در جدول بالا مقادیر آزمایش گاز خون شریانی در بیمارانی که در مطالعه ثبت نام کردند، بر اساس درصد متوسط گسترش فرآیند التهابی ریوی (14.3٪) تقسیم بندی شدند.
شکل بالا مدل اسپلاین مکعبی محدود از رابطه دوز-پاسخ بین PiO2:FiO2 ومقادیر ثبت شده در هنگام ورود بیمار به بخش اورژانس و درصد حجم پارانشیم درگیری ریه در فرآیند التهابی در بیماران مبتلا به عفونت SARS-CoV-2 را نشان می دهد. خط سیاه نشان دهنده احتمال ادغام درصد پارانشیم ریه درگیر درفرآیند التهابی مرتبط با مقادیر PiO2:FiO2 و خطوط خاکستری نشان دهنده 95٪ محدوده اطمینان است.
شانگ و همکاران نشان دادند که همبستگی متوسطی بین فیبروز ریوی در سی تی قفسه سینه با شاخص اکسیژن PO2 و همبستگی ضعیف با PCO2 وجود دارد.
داده های به دست آمده در این مطالعه نشان می دهد که درگیری شدید مشاهده شده در اسکن ریه بیماران مبتلا به کووید با کاهش اکسیژن رسانی مطابقت دارد و میزان PaO2 پایین در تست ابتدایی بیماران بستری شده بر شدت بیماری و احتمال مرگ و میر بیماران تاثیر زیادی دارد و باعث افزایش پارنشیم ریوی و به دام انداختن اکسیژن در ریه بیماران حاد می گردد.
کلمبی و همکاران پیشنهاد کرد که بازسازی مبتنی بر نرم افزار از مقدار درگیری ریه با CT می تواند تخمین بهتری از شدت بیماری در مقایسه با ارزیابی فقط مورفولوژیکی به ما ارائه بدهد.
کاهش مقادیر ABG در هنگام ورود به بخش اورژانس ممکن است نشان دهنده گسترش بیشتر روند التهابی و درگیری ریه را به ما نشان دهد و در نتیجه شناسایی زودتر را به ما بدهد حتی اگر بیمار هنگام ورود از نظر بالینی در معرض خطر نباشد.
داده های تاییدی بیشتری مورد نیاز است، اما نتایج این مطالعه نشان می دهد که در بیماران مبتلا به SARS-CoV-2، ABG به دلیل سرعت و کاربرد آن، ابزار مهمی در اورژانس خواهد بود.
پیوست ها:
1) بخش اورژانس، بیمارستان مرانو (SABES-ASDAA)، مرانو، ایتالیا
2) بخش عملکردهای رادیولوژیکی، بیمارستان مرانو (SABES-ASDAA)، مرانو، ایتالیا
3) کالج حرفه های مراقبت های بهداشتی Claudiana، Bolzano-Bozen، ایتالیا
4) موسسه علوم پرستاری، گروه بهداشت عمومی، دانشگاه بازل، سوئیس
در جدول بالا مقادیر آزمایش گاز خون شریانی در بیمارانی که در مطالعه ثبت نام کردند، بر اساس درصد متوسط گسترش فرآیند التهابی ریوی (14.3٪) تقسیم بندی شدند.
شکل بالا مدل اسپلاین مکعبی محدود از رابطه دوز-پاسخ بین PiO2:FiO2 ومقادیر ثبت شده در هنگام ورود بیمار به بخش اورژانس و درصد حجم پارانشیم درگیری ریه در فرآیند التهابی در بیماران مبتلا به عفونت SARS-CoV-2 را نشان می دهد. خط سیاه نشان دهنده احتمال ادغام درصد پارانشیم ریه درگیر درفرآیند التهابی مرتبط با مقادیر PiO2:FiO2 و خطوط خاکستری نشان دهنده 95٪ محدوده اطمینان است.
