تأثیر سختی آب بر سطح پلاسما دیگوکسین

The effect of calcium in water hardness on digoxin plasma levels in an experimental rat model

Shabnam Shahsavand , Mohammad Moshirfar , Seyed Hassan Seyed-Sharifi , Mohammad Amin Younessi-Heravi , Reza Ghasemi ,  Morteza Valaei , Mohsen Yaghubi

دیگوکسین دارویی برای کنترل سرعت بطنی در فیبریلاسیون دهلیزی (AF) است. چالش عمده در درمان با دیگوکسین ، تنظیم دامنه غلظت مناسب برای این دارو با توجه به شاخص درمانی محدود آن است.
خواص منحصر به فرد فیزیکی و شیمیایی آب آشامیدنی ، بر فعالیت دارویی و رساندن داروها به بدن چه از راه خوراکی ، چه موضعی و چه از طریق تزریق اثر می گذارد.

برای بررسی اثر سختی آب بر دیگوکسین درمانی،۴۸ موش با وزن ۲۰۰-۲۲۰ گرم به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند که به مدت ۲۸ روز آب آشامیدنی با درجه سختی ۵۰ ، ۴۰۰ و ۸۰۰ میلی گرم در لیتر دریافت کردند. سپس هر گروه به دو گروه تقسیم شد.

یک گروه به مدت چهار روز از راه خوراکی روزانه ۰٫۲mg/kg دیگوکسین دریافت کردند. گروه دیگر نرمال سالین (به عنوان گروه کنترل) دریافت کردند.

ضبط مداوم الکتروکاردیوگرام (ECG) توسط سیستم پاورلب(ADInstruments Company) قبل از درمان و روز ۴ام درمان با دیگوکسین انجام شد. سپس نمونه های سرمی جمع آوری و از نظر دیگوکسین ، سدیم ، پتاسیم ، کلسیم ، منیزیم ، نیتروژن اوره خون (BUN) و سطح کراتینین ارزیابی شدند.

نتیجه :

سختی آب در محدوده ۸۰۰-۵۰ میلی گرم در لیتر هیچ تاثیری بر میزان دیگوکسین سرم نداشت (۰۵۰/۰> P) ، اما مصرف آب آشامیدنی سخت (۴۰۰ و ۸۰۰ میلی گرم در لیتر) می تواند سطح کلسیم سرم را افزایش دهد و به دنبال تغییرات ECG به دلیل مصرف دیگوکسین، باعث مرگ و میر شود (۵/۳۷ درصد در هر دو گروه).

در نتیجه مصرف آب آشامیدنی سخت احتمالاً در ایجاد سمیت با فارماکودینامیک دیگوکسین تداخل دارد.